Για να καταλάβουμε, όμως, καλύτερα τις φυσικοχημικές τεχνικές ας θυμηθούμε πώς φτιάχνεται , π.χ. μια εικόνα. Ο αγιογράφος αφού πάρει το ξύλο, απλώνει επάνω ένα λευκό, συνήθως, μείγμα που ονομάζεται στη γλώσσα των ζωγράφων «προετοιμασία». Πάνω σ’ αυτό το λευκό στρώμα βάζει τα χρώματα με το πινέλο του και ζωγραφίζει. Πάνω από τα χρώματα κι αφού έχει ολοκληρώσει τη ζωγραφική, απλώνει το βερνίκι. Τα χρώματα που χρησιμοποιούσαν στη ζωγραφική παλαιότερα δεν είχαν τη μορφή που έχουν σήμερα. Οι ζωγράφοι χρησιμοποιούσαν χρώματα σε μορφή σκόνης και αποτελούνταν από πολλούς κόκκους. Για να μπορέσουν λοιπόν να μετατρέψουν αυτές τις σκόνες σε χρώματα με τα οποία να μπορούν να ζωγραφίσουν με πινέλο, τις ανακάτευαν με διάφορα υγρά όπως αυγό ή λάδι. Τα υγρά αυτά ονομάζονται στη γλώσσα τις φυσικοχημείας «Συνδετικά μέσα» ή «Φορείς». Μερικές φυσικοχημικές τεχνικές μπορούν να εφαρμοστούν χωρίς να αγγίξουμε το έργο, όπως π.χ. η απλή φωτογράφηση ή άλλοι ειδικοί τρόποι φωτογράφησης. Για άλλες, όμως τεχνικές χρειάζεται να πάρουμε μικροσκοπικά κομμάτια («δείγματα») μικρότερα ακόμα και από το κεφάλι μιας καρφίτσας. Το Εργαστήριο Φυσικοχημικών Ερευνών της Εθνικής Πινακοθήκης έχει μια πολύ καλή φωτογραφική μηχανή, μια κάμερα πολυφασματικής απεικόνισης, ένα οπτικό – μεταλλογραφικό μικροσκόπιο, έναν αέριο χρωματογράφο και μια φασματοσκοπία υπερύθρου. Τα μηχανήματα αυτά συμβάλλουν σημαντικά στη μελέτη και την προστασία των έργων ζωγραφικής, αλλά και γλυπτικής. Πως γίνεται αυτό θα το εξηγήσουμε αναλυτικά παρακάτω.